księstwo brzeskie
Brzeg
Brzeg, woj. opolskie, miasto powiatowe
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się w roku 1234 jako osada targowo-rybacka Wysoki Brzeg. Początkowo w granicach księstwa śląskiego, tzw. Monarchii Henryków Śląskich, następnie w księstwie wrocławskim Henryka III Białego i Henryka IV Prawego. Książę Henryk III Biały dokonuje w roku 1250 lokacji miasta na prawie magdeburskim. W roku 1290 ziemie księstwa wrocławskiego (z Brzegiem) i legnickiego zjednoczone pod panowaniem księcia Henryka V Brzuchatego. Stolicą odrębnego księstwa staje się w roku 1311, kiedy to synowie Henryka V Brzuchatego dokonują podziału ziemi wrocławsko-legnickiej: pierwszym księciem brzeskim zostaje Bolesław III Rozrzutny. Wkrótce potem książę dołącza do swych dzierżaw Wołów i Legnicę. Brzeg pozostawał jedną ze stolic (obok Legnicy i Wołowa) odrębnego piastowskiego księstwa do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. gotycko-renesansowy zamek książęcy z kaplicą Św. Jadwigi - nekropolią Piastów brzeskich, XV-wieczny gotycki kościół Św. Mikołaja oraz budynek Gimnazjum Piastowskiego (Gymnasium Illustre Bregense) ufundowanego przez księcia Jerzego II Wspaniałego w latach 1563-69. W bliskim sąsiedztwie zamku znajduje się późnorenesansowa Brama Odrzańska z roku 1595, na której umieszczono herby księcia Joachima Fryderyka brzeskiego i jego małżonki, Anny Marii anhalckiej.
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się w roku 1234 jako osada targowo-rybacka Wysoki Brzeg. Początkowo w granicach księstwa śląskiego, tzw. Monarchii Henryków Śląskich, następnie w księstwie wrocławskim Henryka III Białego i Henryka IV Prawego. Książę Henryk III Biały dokonuje w roku 1250 lokacji miasta na prawie magdeburskim. W roku 1290 ziemie księstwa wrocławskiego (z Brzegiem) i legnickiego zjednoczone pod panowaniem księcia Henryka V Brzuchatego. Stolicą odrębnego księstwa staje się w roku 1311, kiedy to synowie Henryka V Brzuchatego dokonują podziału ziemi wrocławsko-legnickiej: pierwszym księciem brzeskim zostaje Bolesław III Rozrzutny. Wkrótce potem książę dołącza do swych dzierżaw Wołów i Legnicę. Brzeg pozostawał jedną ze stolic (obok Legnicy i Wołowa) odrębnego piastowskiego księstwa do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. gotycko-renesansowy zamek książęcy z kaplicą Św. Jadwigi - nekropolią Piastów brzeskich, XV-wieczny gotycki kościół Św. Mikołaja oraz budynek Gimnazjum Piastowskiego (Gymnasium Illustre Bregense) ufundowanego przez księcia Jerzego II Wspaniałego w latach 1563-69. W bliskim sąsiedztwie zamku znajduje się późnorenesansowa Brama Odrzańska z roku 1595, na której umieszczono herby księcia Joachima Fryderyka brzeskiego i jego małżonki, Anny Marii anhalckiej.
Strzelin
Strzelin, woj. dolnośląskie, miasto powiatowe
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1228. Książę Bolko I Surowy dokonuje w roku 1292 lokacji miasta na prawie niemieckim. Od końca XIII wieku do roku 1322 w granicach księstwa świdnicko-jaworskiego, a następnie w księstwie ziębickim. W roku 1385 książę Bolko III ziębicki sprzedaje Strzelin Przemysłowi I Noszakowi, księciu cieszyńskiemu. W latach 1416-27 w granicach księstwa oświęcimskiego Kazimierza I, który ostatecznie sprzedaje miasto z okręgiem księciu legnicko-brzeskiemu Ludwikowi II. Strzelin pozostawał jednym z ważniejszych miast piastowskiego księstwa legnicko-brzeskiego do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. romańska rotunda Św. Gotarda, pochodząca z połowy XII wieku, a także renesansowy dwór należący pierwotnie do Piastów legnicko-brzeskich (tzw. Dom Książąt Brzeskich).
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1228. Książę Bolko I Surowy dokonuje w roku 1292 lokacji miasta na prawie niemieckim. Od końca XIII wieku do roku 1322 w granicach księstwa świdnicko-jaworskiego, a następnie w księstwie ziębickim. W roku 1385 książę Bolko III ziębicki sprzedaje Strzelin Przemysłowi I Noszakowi, księciu cieszyńskiemu. W latach 1416-27 w granicach księstwa oświęcimskiego Kazimierza I, który ostatecznie sprzedaje miasto z okręgiem księciu legnicko-brzeskiemu Ludwikowi II. Strzelin pozostawał jednym z ważniejszych miast piastowskiego księstwa legnicko-brzeskiego do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. romańska rotunda Św. Gotarda, pochodząca z połowy XII wieku, a także renesansowy dwór należący pierwotnie do Piastów legnicko-brzeskich (tzw. Dom Książąt Brzeskich).
2010 ▲ Dom Książąt Brzeskich | 2010 ▲ Dom Książąt Brzeskich | 2010 ▲ romańska rotunda Św. Gotarda | 2008 ▲ romańska rotunda Św. Gotarda |
Oława
Oława, woj. dolnośląskie, miasto powiatowe
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1149. Miasto lokowane (na prawie średzkim) ok. 1234 roku przez księcia Henryka I Brodatego. Początkowo w granicach księstwa śląskiego, tzw. Monarchii Henryków Śląskich, następnie w księstwie wrocławskim Henryka III Białego i Henryka IV Prawego. W roku 1290 ziemie księstwa wrocławskiego (z Oławą) i legnickiego zjednoczone pod panowaniem księcia Henryka V Brzuchatego. Od roku 1311 w księstwie brzeskim (wkrótce legnicko-brzeskim). W latach 1400-46 w granicach odrębnego piastowskiego księstwa lubińsko-oławskiego, jako jedna z głównych siedzib książęcych. Ponownie włączona do księstwa legnicko-brzeskiego, w którego granicach pozostawała do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. gotycki kościół Matki Bożej Pocieszenia, w którym pochowano księcia lubińskiego Jana oraz jego matkę Małgorzatę opolską, a także zamek książęcy (obecnie zachowała się tylko XVII-wieczna budowla mieszkalna zwana pałacem księżnej Luizy, postawiona w miejscu dawnego gotyckiego zameczku myśliwskiego księcia Ludwika I brzeskiego).
W źródłach pisanych miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1149. Miasto lokowane (na prawie średzkim) ok. 1234 roku przez księcia Henryka I Brodatego. Początkowo w granicach księstwa śląskiego, tzw. Monarchii Henryków Śląskich, następnie w księstwie wrocławskim Henryka III Białego i Henryka IV Prawego. W roku 1290 ziemie księstwa wrocławskiego (z Oławą) i legnickiego zjednoczone pod panowaniem księcia Henryka V Brzuchatego. Od roku 1311 w księstwie brzeskim (wkrótce legnicko-brzeskim). W latach 1400-46 w granicach odrębnego piastowskiego księstwa lubińsko-oławskiego, jako jedna z głównych siedzib książęcych. Ponownie włączona do księstwa legnicko-brzeskiego, w którego granicach pozostawała do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest m.in. gotycki kościół Matki Bożej Pocieszenia, w którym pochowano księcia lubińskiego Jana oraz jego matkę Małgorzatę opolską, a także zamek książęcy (obecnie zachowała się tylko XVII-wieczna budowla mieszkalna zwana pałacem księżnej Luizy, postawiona w miejscu dawnego gotyckiego zameczku myśliwskiego księcia Ludwika I brzeskiego).
Kluczbork
Kluczbork, woj. opolskie, miasto powiatowe
W źródłach miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1252 (jako Cruceburch). Osada została założona przez rycerski zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. Lokacji na prawie niemieckim dokonał w roku 1274 książę wrocławski Henryk IV Prawy. Początkowo Kluczbork - jako część ziemi namysłowskiej - wchodził w skład księstwa wrocławskiego. W roku 1294 książę Henryk V Brzuchaty został zmuszony (kilkumiesięcznym przetrzymywaniem w specjalnej skrzyni!) do odstąpienia miasta Henrykowi III głogowskiemu. W rękach Piastów głogowskich Kluczbork pozostał do roku 1323, kiedy to Konrad, syn Henryka III głogowskiego, po przegranej wojnie zrzekł się tych ziem na rzecz legnickiej linii piastowskiej. W latach późniejszych miasto wielokrotnie zmieniało właścicieli, było zastawiane. Ostatecznie w roku 1536 książę Fryderyk II legnicki wykupił Kluczbork od Ferdynanda I Habsburga, króla czeskiego i węgierskiego. Miasto pozostało w granicach piastowskiego księstwa legnicko-brzeskiego do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest siedziba miejskiego Muzeum im. Jana Dzierżona, którą wzniesiono na fundamentach zamku stojącego przy murach miejskich, niedaleko 'Bramy Polskiej' ('Krakowskiej'). Przylegająca do budynku od strony południowej dawna baszta zamkowa została przebudowana w roku 1907 na wieżę ciśnień.
W źródłach miejscowość pojawia się po raz pierwszy w roku 1252 (jako Cruceburch). Osada została założona przez rycerski zakon Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą. Lokacji na prawie niemieckim dokonał w roku 1274 książę wrocławski Henryk IV Prawy. Początkowo Kluczbork - jako część ziemi namysłowskiej - wchodził w skład księstwa wrocławskiego. W roku 1294 książę Henryk V Brzuchaty został zmuszony (kilkumiesięcznym przetrzymywaniem w specjalnej skrzyni!) do odstąpienia miasta Henrykowi III głogowskiemu. W rękach Piastów głogowskich Kluczbork pozostał do roku 1323, kiedy to Konrad, syn Henryka III głogowskiego, po przegranej wojnie zrzekł się tych ziem na rzecz legnickiej linii piastowskiej. W latach późniejszych miasto wielokrotnie zmieniało właścicieli, było zastawiane. Ostatecznie w roku 1536 książę Fryderyk II legnicki wykupił Kluczbork od Ferdynanda I Habsburga, króla czeskiego i węgierskiego. Miasto pozostało w granicach piastowskiego księstwa legnicko-brzeskiego do roku 1675, kiedy to zmarł ostatni męski przedstawiciel dynastii - książę Jerzy IV Wilhelm.
Pamiątką okresu piastowskiego jest siedziba miejskiego Muzeum im. Jana Dzierżona, którą wzniesiono na fundamentach zamku stojącego przy murach miejskich, niedaleko 'Bramy Polskiej' ('Krakowskiej'). Przylegająca do budynku od strony południowej dawna baszta zamkowa została przebudowana w roku 1907 na wieżę ciśnień.
2008 ▲ Muzeum im. Jana Dzierżona i wieża ciśnień - pierwotnie zamek obronny |
Byczyna
Byczyna, woj. opolskie, pow. kluczborski - kaplica Św. Jadwigi
Kaplica powstała w II połowie wieku XIV - po raz pierwszy pojawia się w źródłach w roku 1383. Fundatorem obiektu był książę Ludwik I brzeski, wielki propagator kultu Św. Jadwigi Śląskiej (swojej pra-pra-prababki). W roku 1405 książę Ludwik II legnicko-brzeski ufundował w kaplicy ołtarz Św. Andrzeja. W późniejszych latach obiekt był kilkukrotnie niszczony przez pożary (m.in. w roku 1588 podczas działań wojennych pomiędzy Janem Zamoyskim i Maksymilianem III Habsburgiem, pretendentem do korony polskiej) i odbudowywany. Obecny wygląd zabytku to efekt szeregu prac remontowych i rekonstrukcyjnych prowadzonych w latach 70. XX wieku oraz współcześnie. Obiekt pełni obecnie funkcję kaplicy cmentarnej.
Kaplica powstała w II połowie wieku XIV - po raz pierwszy pojawia się w źródłach w roku 1383. Fundatorem obiektu był książę Ludwik I brzeski, wielki propagator kultu Św. Jadwigi Śląskiej (swojej pra-pra-prababki). W roku 1405 książę Ludwik II legnicko-brzeski ufundował w kaplicy ołtarz Św. Andrzeja. W późniejszych latach obiekt był kilkukrotnie niszczony przez pożary (m.in. w roku 1588 podczas działań wojennych pomiędzy Janem Zamoyskim i Maksymilianem III Habsburgiem, pretendentem do korony polskiej) i odbudowywany. Obecny wygląd zabytku to efekt szeregu prac remontowych i rekonstrukcyjnych prowadzonych w latach 70. XX wieku oraz współcześnie. Obiekt pełni obecnie funkcję kaplicy cmentarnej.
2020 ▲ kaplica Św. Jadwigi - fundacja księcia Ludwika I brzeskiego | 2020 ▲ kaplica Św. Jadwigi | 2020 ▲ kaplica Św. Jadwigi |
Przeworno
Przeworno, woj. dolnośląskie, pow. strzeliński
W źródłach pisanych Przeworno pojawia się po raz pierwszy w bulli papieża Hadriana IV datowanej na rok 1155: stanowi wówczas własność biskupstwa wrocławskiego. W późniejszych latach (wiekach) miejscowość pozostaje pod władztwem okolicznego rycerstwa, m.in. znanych ze źródeł Gocława Wrony, komesa Bogusława ze Strzelina, Jarosława, Marbnta, a od II połowy wieku XV wieku jest własnością możnego śląskiego rodu Czirnów. Władztwem Piastów brzeskich staje się dopiero w roku 1642. Wkrótce (po 1654 roku) książę Chrystian legnicki nadał Przeworno (wraz z okręgiem) swojemu bratu przyrodniemu, Augustowi, baronowi legnickiemu (synowi Jana Chrystiana brzeskiego, pochodzącego z małżeństwa morganatycznego). Gdy w roku 1675 zmarł książę Jerzy IV Wilhelm o spadek po nim ubiegał się m.in. August, podówczas już hrabia legnicki. Roszczenia Augusta ostatecznie zostały odrzucone, a tytułem odszkodowania cesarz Leopold I przyznał hrabiemu wysoką roczną rentę i zezwolił na pozostawienie w jego rękach dwóch majątków Piastów legnicko-brzeskich: okręgu Przeworna oraz okręgu Kantorowice. Po śmierci Augusta hr. legnickiego w roku 1679 okręgi te zostały włączone do Korony Czeskiej.
O dawnej świetności obecnej wsi świadczy m.in. zamek (pałac) wzniesiony przez Czirnów w XV wieku, następnie kilkakrotnie przebudowywany. Drugim ważnym obiektem jest kościół NMP Królowej Polski - miejsce pochówku Augusta hr. legnickiego († 14 V 1679) i jego syna Chrystiana Augusta († 26 V 1671).
W granicach administracyjnych Przeworna znajduje się obecnie również przysiółek Siemisławice, na terenie którego znajduje się dwór z XVII wieku. Pierwszy obiekt w tym miejscu postał w połowie XV wieku z inicjatywy Piastów legnicko-brzeskich, lecz wkrótce (1445) został przejęty we władanie rodu von Czirn. Prywatni właściciele przebudowali obiekt na renesansową rezydencję w roku 1609. Kolejne inwestycje budowlane przeprowadzone zostały po roku 1654 z inicjatywy nowego dysponenta - Augusta hr. legnickiego. Dwór ten miał również jego miejscem śmierci, która nastąpiła w roku 1679.
W źródłach pisanych Przeworno pojawia się po raz pierwszy w bulli papieża Hadriana IV datowanej na rok 1155: stanowi wówczas własność biskupstwa wrocławskiego. W późniejszych latach (wiekach) miejscowość pozostaje pod władztwem okolicznego rycerstwa, m.in. znanych ze źródeł Gocława Wrony, komesa Bogusława ze Strzelina, Jarosława, Marbnta, a od II połowy wieku XV wieku jest własnością możnego śląskiego rodu Czirnów. Władztwem Piastów brzeskich staje się dopiero w roku 1642. Wkrótce (po 1654 roku) książę Chrystian legnicki nadał Przeworno (wraz z okręgiem) swojemu bratu przyrodniemu, Augustowi, baronowi legnickiemu (synowi Jana Chrystiana brzeskiego, pochodzącego z małżeństwa morganatycznego). Gdy w roku 1675 zmarł książę Jerzy IV Wilhelm o spadek po nim ubiegał się m.in. August, podówczas już hrabia legnicki. Roszczenia Augusta ostatecznie zostały odrzucone, a tytułem odszkodowania cesarz Leopold I przyznał hrabiemu wysoką roczną rentę i zezwolił na pozostawienie w jego rękach dwóch majątków Piastów legnicko-brzeskich: okręgu Przeworna oraz okręgu Kantorowice. Po śmierci Augusta hr. legnickiego w roku 1679 okręgi te zostały włączone do Korony Czeskiej.
O dawnej świetności obecnej wsi świadczy m.in. zamek (pałac) wzniesiony przez Czirnów w XV wieku, następnie kilkakrotnie przebudowywany. Drugim ważnym obiektem jest kościół NMP Królowej Polski - miejsce pochówku Augusta hr. legnickiego († 14 V 1679) i jego syna Chrystiana Augusta († 26 V 1671).
W granicach administracyjnych Przeworna znajduje się obecnie również przysiółek Siemisławice, na terenie którego znajduje się dwór z XVII wieku. Pierwszy obiekt w tym miejscu postał w połowie XV wieku z inicjatywy Piastów legnicko-brzeskich, lecz wkrótce (1445) został przejęty we władanie rodu von Czirn. Prywatni właściciele przebudowali obiekt na renesansową rezydencję w roku 1609. Kolejne inwestycje budowlane przeprowadzone zostały po roku 1654 z inicjatywy nowego dysponenta - Augusta hr. legnickiego. Dwór ten miał również jego miejscem śmierci, która nastąpiła w roku 1679.
Stare Kolnie
Stare Kolnie, woj. opolskie, pow. opolski, gm. Popielów - zamek książęcy, następnie rycerski
Po raz pierwszy w źródłach zamek w Kolnie pojawia się w roku 1317, kiedy to książę Bolesław III Rozrzutny zdecydował o zaprzestaniu pobierania cła od towarów kupieckich w zamku Kolno i przeniósł komorę na odrzański most w Brzegu. Dzięki tej informacji można przyjąć, iż obiekt był niewielkich rozmiarów warownią pełniącą funkcję komory celnej, kontrolującą spływ towarów Stobrawą (prawobrzeżnym dopływem Odry). Zamek powstał prawdopodobnie jeszcze w wieku XIII albo na początku wieku XIV z inicjatywy jednego z książąt brzeskich, być może Henryka V Brzuchatego albo właśnie Bolesława III Rozrzutnego. Po roku 1317 warownia w Kolniach utraciła swoje znaczenie gospodarcze i została sprzedana w ręce książęcych wasali. Ostatecznie w roku 1443 podczas jednego z niszczycielskich najazdów husyckich na Śląsk, obiekt został spalony i doszczętnie zrujnowany. Nie został już nigdy odbudowany i do dnia dzisiejszego zachowały się skromne relikty murów na niewielkim wzniesieniu w widłach rzeki Stobrawy i jej dopływu Budkowiczanki.
Po raz pierwszy w źródłach zamek w Kolnie pojawia się w roku 1317, kiedy to książę Bolesław III Rozrzutny zdecydował o zaprzestaniu pobierania cła od towarów kupieckich w zamku Kolno i przeniósł komorę na odrzański most w Brzegu. Dzięki tej informacji można przyjąć, iż obiekt był niewielkich rozmiarów warownią pełniącą funkcję komory celnej, kontrolującą spływ towarów Stobrawą (prawobrzeżnym dopływem Odry). Zamek powstał prawdopodobnie jeszcze w wieku XIII albo na początku wieku XIV z inicjatywy jednego z książąt brzeskich, być może Henryka V Brzuchatego albo właśnie Bolesława III Rozrzutnego. Po roku 1317 warownia w Kolniach utraciła swoje znaczenie gospodarcze i została sprzedana w ręce książęcych wasali. Ostatecznie w roku 1443 podczas jednego z niszczycielskich najazdów husyckich na Śląsk, obiekt został spalony i doszczętnie zrujnowany. Nie został już nigdy odbudowany i do dnia dzisiejszego zachowały się skromne relikty murów na niewielkim wzniesieniu w widłach rzeki Stobrawy i jej dopływu Budkowiczanki.
2020 ▲ widok ogólny pozostałości zamku |
Brzezina
Brzezina, woj. opolskie, pow. brzeski, gm. Skarbimierz - kamień drogowy
W miejscowości Brzezina w bliskim sąsiedztwie Brzegu znajduje się oryginalny* kamień drogowy z roku 1584. Obiekt upamiętnia przebudowę drogi z Brzegu w kierunku Oławy i następnie Wrocławia i wykonany jest z jednego kawałka płyty granitowej (ok. 5 x 3,5 m). Na tablicy wyryty został śląski orzeł oraz dwa napisy: jeden w języku (staro)niemieckim, a drugi po łacinie. Pierwszy z napisów głosi: Anno 1584 hat der Durchlauchte hochgeborene Fürst und Her, Her Georg dises Namens der ander, Herzog in Schlesien zur Lignitz und Brig disen Weg zu pflastern anfahen lassen und ist vollendet 15... (Roku 1584 Książęca Mość Jaśnie Wielmożny Książę i Pan Jerzy, drugi tego imienia, książę na Śląsku, Legnicy i Brzegu, tę drogę rozpoczął brukować i ukończył w 15...). Drugi napis to: Staverunt alii nobis, nos posteritati, Omnibus at Christus stravit ad astra viam. (Inni budują dla nas, my dla potomności, wszystkim nam Chrystus drogę do nieba wymości.)
Inwestycja drogowa księcia Jerzego II Wspaniałego nie zakończyła się zgodnie z planami i nie sięgnęła do Wrocławia (ani nawet do Oławy). Drogę z Brzegu (przez Brzezinę) utwardzono tylko do wysokości Lipek, co oznacza, iż osiągnęła ona ostatecznie ok. 8 km długości.
* z uwagi na stan zachowania kamienia, cześć zdjęć poddano mocnemu przetworzeniu (wysoki kontrast)
W miejscowości Brzezina w bliskim sąsiedztwie Brzegu znajduje się oryginalny* kamień drogowy z roku 1584. Obiekt upamiętnia przebudowę drogi z Brzegu w kierunku Oławy i następnie Wrocławia i wykonany jest z jednego kawałka płyty granitowej (ok. 5 x 3,5 m). Na tablicy wyryty został śląski orzeł oraz dwa napisy: jeden w języku (staro)niemieckim, a drugi po łacinie. Pierwszy z napisów głosi: Anno 1584 hat der Durchlauchte hochgeborene Fürst und Her, Her Georg dises Namens der ander, Herzog in Schlesien zur Lignitz und Brig disen Weg zu pflastern anfahen lassen und ist vollendet 15... (Roku 1584 Książęca Mość Jaśnie Wielmożny Książę i Pan Jerzy, drugi tego imienia, książę na Śląsku, Legnicy i Brzegu, tę drogę rozpoczął brukować i ukończył w 15...). Drugi napis to: Staverunt alii nobis, nos posteritati, Omnibus at Christus stravit ad astra viam. (Inni budują dla nas, my dla potomności, wszystkim nam Chrystus drogę do nieba wymości.)
Inwestycja drogowa księcia Jerzego II Wspaniałego nie zakończyła się zgodnie z planami i nie sięgnęła do Wrocławia (ani nawet do Oławy). Drogę z Brzegu (przez Brzezinę) utwardzono tylko do wysokości Lipek, co oznacza, iż osiągnęła ona ostatecznie ok. 8 km długości.
* z uwagi na stan zachowania kamienia, cześć zdjęć poddano mocnemu przetworzeniu (wysoki kontrast)
Kantorowice
Kantorowice, woj. opolskie, pow. brzeski, gm. Lewin Brzeski - książęcy zameczek myśliwski
Renesansowy obiekt powstał około 1600 roku z inicjatywy książąt brzeskich (Joachima Fryderyka albo jego syna Jana Chrystiana), jako zameczek myśliwski. Główny budynek założenia zamkowego wzniesiono na planie prostokąta, z kwadratową wieżą w narożniku południowo–wschodnim. Całość otoczona była fosą zasilaną wodami pobliskiego dopływu Nysy Kłodzkiej. Pierwotnie elewacje budynku były pokryte dekoracją sgraffitową. W późniejszych latach zamek był wielokrotnie przebudowywany, aż zatracił wszystkie cechy stylowe. Również dawna fosa zachowała się tylko częściowo. Obecnie stanowi on własność prywatną i pełni funkcję wielorodzinnego domu mieszkalnego. Stan techniczny obiektu, jak i jego najbliższego otoczenia (m.in. budynków gospodarczych dawnego folwarku) należy ocenić jaki zły.
Renesansowy obiekt powstał około 1600 roku z inicjatywy książąt brzeskich (Joachima Fryderyka albo jego syna Jana Chrystiana), jako zameczek myśliwski. Główny budynek założenia zamkowego wzniesiono na planie prostokąta, z kwadratową wieżą w narożniku południowo–wschodnim. Całość otoczona była fosą zasilaną wodami pobliskiego dopływu Nysy Kłodzkiej. Pierwotnie elewacje budynku były pokryte dekoracją sgraffitową. W późniejszych latach zamek był wielokrotnie przebudowywany, aż zatracił wszystkie cechy stylowe. Również dawna fosa zachowała się tylko częściowo. Obecnie stanowi on własność prywatną i pełni funkcję wielorodzinnego domu mieszkalnego. Stan techniczny obiektu, jak i jego najbliższego otoczenia (m.in. budynków gospodarczych dawnego folwarku) należy ocenić jaki zły.
2023 | |||
2023 ▲ widok od strony północnej | 2023 ▲ widok od strony południowej | 2023 ▲ widok od strony wschodniej |